नमस्कार मित्रांनो ✍ Dynamo Shayari मध्ये आपले स्वागत आहे. मी तुमचा प्रिय मित्र विकास यादव आहे. तर माझ्या प्रिय मित्रांनो, आजच्या पोस्टमध्ये आपण याबद्दल बोलणार आहोत – मुलांसाठी निजायची वेळ कथा, Cute Dogs Drawings.
Best 10+ मुलांसाठी निजायची वेळ कथा
1. Pinocchio कथा
फार पूर्वी इटलीमध्ये गेपेटो नावाच्या जुन्या घड्याळ-निर्मात्यावर राहत होते. टिक-टिक-टॉक! टिक-टिक-टॉक! त्याच्या दुकानातील सर्व घड्याळे गेली. जेव्हा त्याने काम केले तेव्हा गेपेटोला आनंद वाटला.
पण जेव्हा तो विश्रांती घेतो तेव्हा त्याच्यावर एक दुःखाची भावना आली. “अहो!” तो विचार करेल. “माझे आयुष्यभर आणि मला स्वतःचे म्हणवायला एकही मूल नाही!” म्हणून, एके दिवशी गेपेटोने मुलाच्या आकारात लाकडापासून एक कठपुतळी कोरली.
त्याने कठपुतळीचे हात आणि पाय बनवले जेणेकरून ते हलू शकतील. त्याने त्यासाठी एक छानसा पोशाख कापला आणि शिवला, जणू तो खरा मुलगा आहे. “मी तुला पिनोचियो म्हणेन,” गेपेटो म्हणाला. त्या रात्री, गेपेटोने लाकडी बाहुली बेडवर ठेवली.
खिडकीतून एक मोठा तारा चमकत होता. गेपेटोने खिडकीतून चमकणाऱ्या ताऱ्याकडे पाहिले.
“उज्ज्वल तारा,” गेपेटो म्हणाला. “जर मी एक इच्छा करू शकलो तर ती माझ्या स्वतःच्या खऱ्या मुलासाठी असेल.” पण अर्थातच, हे शक्य नाही हे त्याला माहीत होते.
त्या रात्री, तोच मोठा तारा थेट गेपेटोच्या खोलीत शिरला. ते निळ्या परीमध्ये बदलले! निळी परी पलंगावर उडून गेली.
“छोटी लाकडी बाहुली,” ब्लू फेयरी म्हणाली. “सकाळी, तुम्ही खऱ्या मुलासारखे चालायला आणि बोलू शकाल.” तिने एकदा तिच्या कांडीने कठपुतळी टॅप केली. “आणि जर एखाद्या दिवशी तुम्ही हे सिद्ध केले की तुम्ही शूर आणि खरे आहात, तर तुम्ही एक खरा मुलगा होऊ शकता.”
पिनोचिओचे डोळे उघडले.
“आणखी एक गोष्ट,” ब्लू परी म्हणाली. अचानक. एक क्रिकेट दिसले. त्याने पराक्रमी कपडे घातले होते – आणि बोलू शकत होते! “क्रिकेटला भेटा”, ब्लू फेयरी म्हणाली. तुम्हाला योग्य निवडी करण्यात मदत करण्यासाठी तो तुमच्यासोबत राहील.”
आणि त्याबरोबर, निळी परी धडपडत गेली आणि निघून गेली! खिडकीच्या बाहेर आणि रात्रीच्या आकाशात.
दुसऱ्या दिवशी सकाळी जेव्हा गेपेटो उठला, तेव्हा तो म्हणाला, “मी माझी बाहुली अंथरुणातून घेऊन जाईन.” पण पलंग रिकामा होता!
“मी इथे आहे, बाबा!” खोलीच्या दुसऱ्या बाजूने पिनोचियो म्हणाला.
गेपेटो इकडे तिकडे फिरला. “काय? बोलू शकाल?”
“हो! मी पिनोचियो आहे, तुझा मुलगा!”
“हे कसे असू शकते?” गेपेटो हादरून म्हणाला. मग तो म्हणाला, “पण काळजी कोणाला?” त्याने धावत जाऊन लाकडी बाहुली आपल्या हातात घेतली. “पिनोचियो, माझा मुलगा!” तो मोठ्या आनंदात म्हणाला.
एके दिवशी पिनोचियो म्हणाला, “मला इतर मुलांप्रमाणे शाळेत जायचे आहे.”
“नक्कीच,” गेपेटो म्हणाला. पण त्याच्याकडे शालेय पुस्तके घेण्यासाठी पैसे नव्हते.
त्या दिवशी नंतर, गेपेटो शाळेची पुस्तके घेऊन घरी परतला. “आता तुम्ही शाळेत जाऊ शकता,” तो म्हणाला.
“पण बाबा, तुमचा उबदार कोट कुठे आहे?”
हात फिरवत गेपेटो म्हणाला, “त्याची काळजी करण्याची गरज नाही. तू उद्या शाळेत जाशील हे महत्त्वाचे आहे!” पिनोचिओला हे कळू नये की त्याने शालेय पुस्तके विकत घेण्यासाठी त्याच्या उबदार कोटचा व्यापार केला आहे.
दुसऱ्या दिवशी सकाळी पिनोचियोने गेपेटोचा निरोप घेतला.
तो शाळेच्या वाटेने वगळला, जाताना गुणगुणत होता. क्रिकेट त्याच्या खांद्यावर स्वार झाले, खूप आनंदी.
वाटेवर एक कोल्हा आणि मांजर त्यांच्याकडे येत होते.
“आणि या चांगल्या दिवशी तू कुठे जात आहेस?” फॉक्स म्हणाला.
“मी शाळेत जात आहे!” पिनोचियो म्हणाले.
“यासारख्या चांगल्या दिवशी?” फॉक्स म्हणाला. “शाळेत अडकणे खूप छान आहे! तुम्ही आमच्यासोबत जत्रेला यावे.”
“माझं ऐका,” फॉक्स म्हणाला. त्याने पिनोचियोच्या खांद्याभोवती हात घातला. “तुम्हाला जे काही माहित असणे आवश्यक आहे ते तुम्ही मेळ्यात शिकू शकता.”
“खरंच?” पिनोचियो म्हणाले.
“हे माझ्याकडून घे,” फॉक्स म्हणाला.
“पिनोचियो!” क्रिकेट म्हणाला. “तो काय बोलत आहे हे त्याला माहीत नाही!”
कोल्ह्याने त्याच्या टोपीने क्रिकेट झाकले. क्रिकेटने “पिनोचियो, त्याचे ऐकू नको!”
“ठीक आहे!” पिनोचियो म्हणाले. “चला जत्रेला जाऊया!” आणि ते निघून गेले.
किती गोरा होता तो! गेटजवळ पांढरे कपडे घातलेला एक माणूस उभा होता. त्याने हाक मारली, “आत या, आत या! बरोबर या मार्गाने! तुमची तिकिटे इथे मिळवा!”
पिनोचियो उदास नजरेने कोल्ह्याला आणि मांजरीला म्हणाला, “माझ्याकडे तिकिटे नाहीत.”
गेटजवळ एका टेबलावर एक माणूस जुन्या वस्तू विकत होता. त्याने हाक मारली, “अरे, तू! तुझी ती नवीन शालेय पुस्तके मला विक! अशा प्रकारे तुम्हाला तिकिटांसाठी पैसे मिळू शकतात.”
जत्रा इतकी चमकदार आणि रंगीबेरंगी आणि रोमांचक होती, की पुढची गोष्ट पिनोचियोला माहित होती की त्याने तिकीटांसाठी त्याची शालेय पुस्तके विकली होती.
“नाही, पिनोचियो, थांबा!” क्रिकेटला म्हणतात, जो शेवटी फॉक्सच्या टोपीच्या खालीून बाहेर पडला. पण पिनोचियो, कोल्ह्या आणि मांजरीने त्याचे ऐकले नाही. ते आधीच जत्रेच्या आत होते.
स्टेजवर पपेट शो होता! “मी पण एक कठपुतळी आहे!” पिनोचियो म्हणाला. “मी तसा नाचू शकतो!” त्याने थेट स्टेजवर उडी मारली आणि इतर बाहुल्यांसोबत नाचायला सुरुवात केली.
“ती नवीन बाहुली पहा!” कोणीतरी फोन केला. “त्याला तार नाहीत!”
“कोणत्याही तार नाहीत?” दुसरा म्हणाला. “आश्चर्यकारक!”
सगळे हसून हसले. त्यांनी मंचावर नाणी फेकली.
जत्रेत धावणाऱ्या माणसाला स्टेजवर नाणी उडताना दिसली. “बरं, आता!” तो हनुवटी चोळत म्हणाला. “कोणतीही तार नसलेली ही बाहुली मला श्रीमंत करेल!”
पुढची गोष्ट पिनोचियोला माहीत होती, त्याला उचलून पक्ष्यांच्या पिंजऱ्यात टाकण्यात आले. पुढच्याच क्षणात दरवाजा बंद झाला.
“अहो, मला बाहेर काढा!” Pinocchio म्हणतात. पण ज्याने त्याला आत टाकले होते तोच खोलीतून निघून गेला. पिनोचियोचे कॉल फक्त क्रिकेटने ऐकले. क्रिकेट पक्ष्यांच्या पिंजऱ्यात आणि बाहेर मागे धावत, लॉक मोकळे करण्याचा मार्ग शोधण्याचा प्रयत्न करत होता. पण तो तो उघडू शकला नाही.
“मी अडकलो आहे!” पिनोचिओ ओरडला. “हे माझ्यासोबत कसं झालं?”
अचानक, पूफ! निळी परी होती.
“कृपया!” पिनोचियो म्हणाले. “तुम्ही मला मदत करू शकता?”
“आधी मला काहीतरी सांग,” निळी परी म्हणाली. “तू त्या पिंजऱ्यात कसा आलास?”
“काय झाले ते तिला सांग,” क्रिकेट म्हणाला.
तो निळ्या परीला खरंच सांगू शकत होता काय झालं होतं? तिला त्याच्याबद्दल काय वाटेल?
“अं, मला लुटले गेले,” पिनोचियो म्हणाला.
“ते बरोबर आहे का?” निळी परी भुसभुशीतपणे म्हणाली. पिनोचियोचे नाक वाढू लागले.
“हो, लुटले!” पिनोचियो म्हणाले. “दोन म्हणजे पुरुष – नाही, चार!”
नाक अधिक वाढले.
“त्यांनी माझी पुस्तके घेतली. त्यांनी मला इथे यायला लावलं. आणि त्यांनी मला या पिंजऱ्यात टाकलं!”
त्याचे नाक लांब आणि लांब होत गेले. पिनोचियो पर्यंत त्याच्या चेहऱ्यासमोर फक्त एक मोठे नाक दिसत नव्हते.
“माझे नाक इतके मोठे का आहे?” पिनोचिओ ओरडला.
“पिनोचियो!” निळी परी कडक आवाजात म्हणाली. “सत्य काय आहे हे तुम्हाला माहित असले पाहिजे.”
पिनोचियो म्हणाला, “मला असे वाटते. “मला जत्रेत यायचे होते. मी इथे कोल्हा आणि मांजर घेऊन आलो आहे.”
नाक लहान झाले.
“तिकिटे मिळवण्यासाठी मला माझी पुस्तके विकावी लागली.”
“होते?” ब्लू परी म्हणाली.
“म्हणजे, मी तिकीट मिळवण्यासाठी माझी पुस्तके विकण्याचा निर्णय घेतला,” तो म्हणाला.
नाक अजून लहान झाले.
“मग कोणीतरी मला या पिंजऱ्यात टाकलं,” तो म्हणाला.
नाक परत सामान्य झाले. “चांगले काम, पिनोचियो!” क्रिकेट म्हणाला.
“छान केले,” ब्लू परी म्हणाली. “आता मी तुला इथून बाहेर काढतो.”
तिच्या कांडीच्या लाटेने पिनोचियो पिंजऱ्याच्या बाहेर आला.
“ही तुमची पुस्तके आहेत.” आणि पिनोचियोने पुन्हा तीच नवीन शालेय पुस्तके हातात धरली होती.
“हे जाणून घ्या,” ब्लू फेयरी म्हणाली, “आतापासून तू स्वतःहून आहेस. पुढच्या वेळी तुम्ही योग्य गोष्ट कराल याची खात्री करा.” आणि ती निघून गेली.
पिनोचियो शाळेच्या रस्त्यावर परतला होता. एका प्रशिक्षकाने गाडी चालवली. “अरे मुला, राईड कशी आहे?”
“नाही, धन्यवाद,” पिनोचियो म्हणाला. “मी शाळेत जात आहे.”
“तुम्ही माझ्याबरोबर वेगाने चालवाल,” प्रशिक्षक पिनोचियोला म्हणाला. तो स्वत:शी म्हणाला, “तो वेगाने चालेल, पण त्याला वाटेल तिकडे नाही!”
“ठीक आहे,” पिनोचियो म्हणाला. “मला लगेच शाळेत जायचे आहे!”
जेव्हा पिनोचियो कोचच्या आत होता तेव्हा प्रशिक्षक म्हणाला, “मुलगा, तुझ्यासारखी मुले शाळेत जातात असे तुला का वाटते?”
“गोष्टी शिकण्यासाठी,” पिनोचियो म्हणाला. “आणि मोठे होण्यासाठी, मला वाटते. त्यामुळे आम्हाला पाहिजे ते करू शकतो.”
“ठीक आहे,” प्रशिक्षक म्हणाला, “जर मी तुम्हाला सांगितले की तुम्हाला जे हवे आहे ते आत्ताच करू शकते?”
“ताबडतोब?”
“हो! याचा विचार करा. पुस्तके वगळा. शाळा वगळा. आत्ता, तुम्ही खाऊ शकणारी सर्व कँडी तुम्हाला कशी आवडेल!”
“सर्व कँडी?”
“हो. आईस्क्रीम, सुद्धा. प्रत्येक चवीचे. हे सर्व आणि बरेच काही, प्लेझर आयलंडवर.”
“प्लेजर आयलँड?”
“तुमच्यासारख्या मुलांसाठी जगातील सर्वोत्तम ठिकाण!”
“त्याचे ऐकू नकोस, पिनोचियो!” क्रिकेटचा जयघोष केला.
“का थांबा?” प्रशिक्षक म्हणाला. “प्लेझर आयलंड कुठे आहे हे मला माहीत आहे. हा तुझा भाग्यवान दिवस आहे मुला. मग काय म्हणता?”
“चला तेथे जाऊ!” पिनोचियो म्हणाले. “मी प्लेजर आयलंडला जात आहे!”
“अगं!” हवेत हात फिरवत क्रिकेट म्हणाला.
थोड्या वेळाने डबा थांबला. “त्या कोचमध्ये तुझ्यासोबत एक मुलगा आहे?” एका गडद अनोळखी व्यक्तीने प्रशिक्षकाला सांगितले.
“होय.” प्रशिक्षकाने पिनोचियोला पकडले आणि त्याला जमिनीवर फेकले. “तो सर्व तुझा आहे. आता पैसे द्या.”
प्रशिक्षकाने अंधाऱ्या अनोळखी व्यक्तीकडून काहीतरी (पैसे होते का?) मागितले. मग कोचमनने गाडी चालवली.
या सर्वांचा अर्थ काय असू शकतो? पण पिनोचिओने आजूबाजूला पाहिलं तेव्हा त्याला त्याची पर्वा नव्हती.
प्रशिक्षकाने त्याला सांगितलेली प्रत्येक गोष्ट खरी होती! कँडीचे ढीग सर्वत्र. प्रत्येक चवीमध्ये आइस्क्रीमचे टब. त्याच्यासारखी पोरं दिवसभर जेवायची आणि खेळायची. त्यांच्यापैकी कोणालाही काम किंवा साफसफाई करावी लागली नाही. तुम्हाला सिगार हवे असल्यास आणि खेळण्यासाठी पूल टेबल्स देखील होते.
पण काही दिवसांनी काहीतरी विचित्र झाले. “सर्व मुलं कुठे गेली?” त्याने क्रिकेटला विचारले.
पिनोचियो म्हणाला, “मला आता फक्त गाढवे दिसत आहेत.
क्रिकेट म्हणाला, “मी म्हणायलाच पाहिजे, इथे आजूबाजूला जास्त मुले असायची.
तेवढ्यात त्याचा एक कान गाढवाच्या कानात पडला. मग त्याचा दुसरा कानही गाढवाच्या कानात घुसला.
“अरे!” क्रिकेट रडले. “काय होतय तुला?”
“मला माहित नाही – हाँक!” पिनोचियो म्हणाले.
पिनोचियो आणि क्रिकेटने एका ट्रकवर एका गडद अनोळखी व्यक्तीच्या नेतृत्वाखाली गाढवांची रांग पाहिली. “अरे, नाही!” क्रिकेट म्हणाला. “आत्ता मला समजले! इथे मुलं गाढव बनतात. मग गाढवे विकले जातात! पिनोचियो, आम्हाला तुम्हाला इथून लवकर बाहेर काढायचे आहे – आम्ही अजूनही करू शकतो!”
“चला जाऊ – हाँक!” पिनोचियो म्हणाले. त्याचे दोन पाय चार झाले होते.
“पळा, पटकन!” क्रिकेट म्हणाला. पिनोचियोच्या नवीन चार पायांची एक चांगली गोष्ट म्हणजे तो खूप वेगाने धावू शकतो! झटपट, झटपट, ते प्लेजर आयलंडमधून बाहेर पडले. लवकरच ते महासागराच्या एका गोदीत होते.
“कृपया सर!” पिनोचिओने गोदीजवळील एका माणसाला हाक मारली. “मी गेपेटो नावाच्या वृद्ध माणसाला शोधत आहे. तुम्ही त्याला ओळखता? – हाँक!”
“तुला खूप सर्दी होत आहे असं वाटतंय,” तो माणूस म्हणाला. “हम्म, गेपेटो. हा तो वृद्ध माणूस आहे ज्याचा मुलगा एका सकाळी निघून गेला आणि परत आला नाही. त्याला शोधण्यासाठी तो बोटीवर निघाला. तेव्हापासून त्या गरीब माणसाला कोणी पाहिले नाही.”
“अरे नाही! ही सर्व माझी चूक आहे – हांक!” पिनोचियो म्हणाले. “मी माझ्या वडिलांना शोधले पाहिजे!” पिनोचियोने गोदीवरून समुद्रात उडी मारली. क्रिकेटनेही मागे उडी घेतली.
पिनोचियोचा बहुतांश भाग अजूनही लाकडाचा होता, त्यामुळे तो समुद्रावर तरंगू शकतो. “वडील!” त्याने हाक मारली, त्याच्या हातांनी पाणी प्याडिंग केले. “वडील!” पण उत्तर नव्हते.
पिनोचिओला त्याच्या आजूबाजूला सर्वत्र निळे पाणी दिसत होते. पर्यंत – ते काय दूर होते? काहीतरी घाईघाईने वर येत होते. काहीतरी मोठे आणि खूप वेगवान!
क्षणार्धात एक महाकाय व्हेल त्यांच्या अंगावर आली. त्याने त्याचे महाकाय जबडे उघडले आणि एका घोटाने पिनोचिओला गिळले! समुद्राच्या पाण्याने आत धावत आल्याने पिनोचियो आणि क्रिकेट गडगडले. जेव्हा ते थांब्यावर आले तेव्हा त्यांना दिसले की ते व्हेलच्या अंधारलेल्या पोटात होते.
“मी ठीक आहे,” एका म्हाताऱ्याचा आवाज आला.
“एक मिनिट थांबा,” पिनोचियो म्हणाला. “बाबा, तूच आहेस का?”
गेपेटो होता!
“बाबा, बाबा, मीच आहे!” पिनोचियो म्हणाले.
“माझा मुलगा!” गेपेटो म्हणाले. “मला वाटले मी स्वप्न पाहत आहे!”
त्यांनी आनंदाने मिठी मारली.
“दिसत!” तीन मासे पोहत असताना गेपेटो म्हणाला. “तेथे आमचे रात्रीचे जेवण आहे!”
“बाबा, मला एक कल्पना आहे! चला आग लावूया.”
“आज रात्री ग्रील्ड फिश!” गेपेटो म्हणाले.
“नाही, मला म्हणायचे आहे की आम्हाला बाहेर पडायचे आहे!” पिनोचियो म्हणाले. त्याने ड्रिफ्टवुड गोळा केले आणि ज्वाला निघाली. “अशा प्रकारे आपण व्हेल शिंकू शकतो!” तो म्हणाला. पिनोचिओने ज्वालावर आपले हात फिरवून खूप धूर काढला. काही वेळातच काळ्या धुराचे ढग वर येऊ लागले.
व्हेलने खोकला दिला. “थांबा!” पिनोचियो म्हणाले. आणि मग… WHAM!! एका मोठ्या शिंकात, पिनोचियो, गेपेटो आणि क्रिकेट व्हेलच्या तोंडातून उडून गेले. समुद्राच्या पाण्यात अधूनमधून लोळत, शेवटी ते किनाऱ्यावर आले.
“पिनोचियो?” गेपेटो त्याच्या पायावर उभा राहिला. क्रिकेट त्याच्या बाजूला होते. पण पिनोचियो कुठे होता?
आणि मग त्यांनी त्याला शोधले! पिनोचियोचा चेहरा खाली होता, त्याचे डोके डबक्यात होते.
“पिनोचियो!”
त्यांना खूप उशीर झाला होता. गेपेटो आणि क्रिकेट पिनोचियो या मुलाच्या कठपुतळीवर रडले, जो पाण्यात स्थिर होता.
मग एका झटक्यात, निळ्या परीशिवाय कोण होतं!
“पिनोचियो,” ती म्हणाली. “तू तुझ्या वडिलांना वाचवलेस. तू खरा आणि धाडसी आहेस हे तू सिद्ध केलेस.” तिने तिच्या कांडीने त्याचे डोके दाबले. “आणि आता तू खरा मुलगा होशील.”
पिनोचियो जागा झाला. त्याचे मऊ हात आणि मऊ पाय बघितले.
“वडील!” तो ओरडला. “दिसत! मी खरा मुलगा आहे!”
“आपण आहेत त्या!” गेपेटो ओरडला.
निळी परी क्रिकेटकडे वळली. “ये,” ती म्हणाली. क्षणार्धात ते दोघे निघून गेले.
आणि ते अनेक दीर्घ आणि आनंदी वर्षे एकत्र जगले.
2. अग्ली डकलिंग
फार पूर्वी एकदा शेतात, एक मामा बदक तिच्या घरट्यावर बसला होता. “माझ्या बाळांना बाहेर येण्यासाठी मी किती काळ वाट पाहावी? मला इथे एकटेच बसावे लागेल!” पण ती काय करू शकत होती? मामा बदकाने तिची अंडी बाहेर येईपर्यंत उबदार ठेवली पाहिजे.
शेवटी अंडी फुटू लागली. एक पिवळे बदक त्याच्या शेलमधून बाहेर पडले, नंतर दुसरे. सर्वांनी पंख झटकले. “क्वॅक, क्वॅक!”
“तुम्ही सर्वांकडे पहा!” मामा डक आनंदाने ओरडला. “तू खूप गोंडस आहेस!”
“क्वॅक, क्वाक, क्वाक!” ते म्हणाले.
मामा डक म्हणाले, “चला रांगेत जा.” “आम्ही तुमच्या पहिल्याच पोहायला तलावात जाऊ.” तिने मोजले – एक, दोन, तीन, चार, पाच. “अरे प्रिये!” ती भुसभुशीतपणे म्हणाली. “माझ्याकडे सहा बदके असावीत!”
एक मोठे अंडे अजूनही घरट्यात होते. “बरं!” मामा बदक म्हणाले, “त्या मोठ्या अंडीला अजून वेळ लागेल असे दिसते.” त्यामुळे तिला पुन्हा घरट्यावर बसून आणखी काही काळ थांबावे लागले.
दुसऱ्या दिवशी मोठी अंडी बाहेर पडू लागली. एक लहान मुलगा पक्षी बाहेर आला. माझा चांगुलपणा! हा किती वेगळा दिसत होता! तो इतरांपेक्षा खूप मोठा होता. तो पिवळा नव्हता, पण सर्वत्र गडद-राखाडी होता. आणि तो एक गमतीशीर गोंधळ घेऊन चालला.
पिवळ्या बदकांपैकी एकाने इशारा केला. “ते काय आहे? तो आपल्यापैकी असू शकत नाही!”
“एवढं कुरूप बदक मी कधीच पाहिलं नाही!” दुसरा म्हणाला.
“तू असं कसं बोलू शकतोस?” मामा बदक कडक आवाजात म्हणाला. “तू फक्त एक दिवसाचा आहेस! तुझा भाऊ तुझ्यासारखाच घरट्यातून उबला. आता रांगेत जा. आम्ही तुमच्या पहिल्याच पोहायला तलावावर जाऊ.”
सगळीकडे इतर बदकांची पिल्ले हादरली, “कुरुप! कुरूप! कुरूप!” इतर बदक त्याच्याकडे का ओरडत आहेत हे अग्ली डकलिंगला कळले नाही. त्याने ओळीत शेवटचे स्थान घेतले.
जेव्हा ते तलावावर पोहोचले, तेव्हा प्रत्येक पिवळे बदक उडी मारून मामा बदकाच्या मागे पोहत होते. जेव्हा त्याची पाळी आली तेव्हा कुरुप बदकानेही उडी मारली आणि पॅडल मारण्यास सुरुवात केली. “किमान तो पोहतो,” मामा डकने स्वतःशी विचार केला.
पिवळी बदकांची पिल्ले पाण्याबाहेर जाऊन खेळायला लागली, तेव्हा कुरूप बदकाने आपल्या भावा-बहिणींसोबत खेळण्याचा प्रयत्न केला. ते त्याला ओरडले, “जा! आम्ही तुमच्याशी खेळणार नाही! तू कुरूप आहेस. आणि तू विचित्र चालतोस!”
मामा बदक जवळ असताना, ती त्यांना असे बोलू देत नव्हती. “चांगले वागा!” ती शिव्या देईल. पण ती नेहमीच जवळ नव्हती.
एके दिवशी, पिवळ्या बदकापैकी एक कुरूप बदकाला म्हणाला, “तुला काय माहीत? तू आत्ताच निघून गेलास तर तू आमच्यावर खूप मोठा उपकार करशील!” ते सर्व चकरा मारायला लागले: “जा! जा! जा!”
“ते मला का राहू देत नाहीत?” अग्ली डकलिंगचा विचार केला. त्याने आपले डोके खाली टेकवले. “ते बरोबर असावेत. मला जायला हवे.”
त्या रात्री, कुरूप बदकाचे पिल्लू शेताच्या कुंपणावरून उडून गेले. सरोवराच्या पलीकडे जाईपर्यंत त्याने उड्डाण केले. तेथे त्याला दोन प्रौढ बदके भेटली.
“कृपया मी थोडा वेळ इथे राहू शकेन का?” अग्ली डकलिंग म्हणाला. “माझ्याकडे राहण्यासाठी कोठेही नाही.”
“आम्हाला काय काळजी आहे?” बदकांपैकी एक म्हणाला. “तो एक मोठा तलाव आहे. फक्त आमच्या मार्गात येऊ नका.”
“वूफ! वूफ!” तेवढ्यात एक मोठा भुकेलेला कुत्रा फाडत त्या दोन बदकांचा पाठलाग करत आला. ते पटकन हवेत उडले आणि त्यांची पिसे जमिनीवर पडली. बिचारे अग्ली डकलिंग भीतीने गोठले. कुत्र्याने अग्ली डकलिंगला sniffed आणि sniffed, नंतर मागे वळून निघून गेला. “मी त्या म्हाताऱ्या कुत्र्यासाठीही खूप कुरूप आहे,” कुरुप बदकाचे डोके खाली ठेऊन म्हटले.
आभाळ गडद झाले. क्रॅक! विजेच्या कडकडाटाने आकाश उजळून निघाले. मग एक मोठे वादळ आले आणि मुसळधार पाऊस कोसळला. अवघ्या काही क्षणात, अग्ली डकलिंग भिजून गेले. थंड वारा वाहू लागला.
“बरर!” त्याने दोन्ही पंख छातीजवळ धरले. “केवळ कुठेतरी असेल तर मी कोरडे होऊ शकेन.”
एकाच वेळी, एक लहानसा प्रकाश जंगलात दूरवर चमकला. ती कुणाची झोपडी असू शकते का?
अग्ली डकलिंग दाराकडे उडून गेले. “क्वॅक?” तो म्हणाला. झोपडीचा दरवाजा उघडला.
“हा सगळा आवाज काय आहे?” उजवीकडे आणि डावीकडे पाहत एक वृद्ध स्त्री म्हणाली. तिचे डोळे इतके चांगले नव्हते पण तिला ऐकू येत होते. तिने खाली पाहिले. “अहो, बदक!” तिने अग्ली डकलिंग उचलले आणि त्याला तिच्या झोपडीत सोडले. ती म्हणाली, “तुम्ही इथे राहू शकता, पण तुम्ही अंडी द्याल अशी माझी अपेक्षा आहे.
एक टोमकॅट आणि कोंबडी दोघेही कुरूप बदकापर्यंत आले. “तुम्ही कोण आहात असे तुम्हाला वाटते, येथे येऊन आगीजवळ जागा घेतली?” टोमकॅट हिसकावून म्हणाला.
“स्क्वाक!” कोंबडी म्हणाली. “इथे अंडी घालणारा मी एकटाच आहे.”
“काळजी करू नका,” कुरूप बदक म्हणाली. “मी एक मुलगा बदक आहे.”
“मग तू इथे का आहेस?” टोमकॅट म्हणाला. “म्हातारी बाई काय म्हणाली ते तू ऐकले नाहीस?”
“येथून निघून जा, खोटे बोल!” कोंबडी पकडली.
“जा!” टॉमकॅटने खळखळून हसले.
दार अजून थोडं उघडं होतं, म्हणून बिचारे अग्ली डकलिंग दाराबाहेर सरकले आणि परत वादळात गेले.
“कोणीही मला कधीच नको आहे,” डोळ्यात अश्रू आणत कुरूप बदक म्हणाला.
वादळ संपले. शेवटी त्याला दुसरा तलाव सापडला. पाण्यात पाहताना, अग्ली डकलिंगला वरून एक प्रतिबिंब दिसले – मोठ्या पक्ष्यांचा कळप उडत होता. तो त्यांच्याकडे बघायला वळला. त्याने पाहिलेले ते सर्वात सुंदर पक्षी होते. त्यांचे लांब शरीर आणि सडपातळ माने सहज आणि कृपेने आकाशात फिरतात. अगदी शेवटचा पक्षी दृष्टीआड होईपर्यंत तो पाहत राहिला.
दिवस कमी होत असताना कुरूप बदक तलावातच राहिली. पाने खोल लाल आणि सोनेरी झाली आणि जमिनीवर पडली. हिवाळा आला, पांढऱ्या बर्फाची चादर लावली. थंड वारा सुटला आणि ढग गडद झाले.
कुरूप बदकाला खाण्यासाठी मासे शोधण्यासाठी बर्फाच्या पाण्यातील छिद्रांमध्ये डुबकी मारावी लागली. पाणी त्याच्या आजूबाजूला गोठणार नाही आणि त्याला तलावात अडकवणार नाही म्हणून पॅडलिंग करत राहणे एवढेच तो करू शकत होता.
“मी खूप थकलो आहे!” त्याला वाटलं. बर्फ अधिक दाट झाला आणि त्याच्या जवळ आला.
क्षणार्धात दोन महाकाय हातांनी त्याला उचलून धरले. “तुम्ही गरीब!” एक शेतकरी म्हणाला. त्याने अग्ली डकलिंगला त्याच्या जाड उबदार लोकरीच्या जाकीटजवळ धरले. “तुम्ही इतरांसह दक्षिणेकडे उड्डाण केले नाही?” शेतकरी त्याला कुठेतरी घेऊन जात होता, पण कुठे?
पुढचे महिने छान होते. आगीच्या उष्णतेतून आणि शेतकऱ्याच्या हृदयातूनही उबदारपणा. उर्वरित हिवाळ्यात, शेतकरी कुरुप बदकाची काळजी घेतो.
शेवटी वसंत आला. हिरव्या टिपा झाडाच्या फांद्या. लहान, चमकदार फुले जमिनीतून उगवली.
शेतकरी म्हणाला, “तुम्ही पुन्हा पोहण्यासाठी तलावावर जाण्याची वेळ आली आहे, जसे तुम्ही करण्यासाठी जन्माला आला आहात.” त्याने बदकाचे पिल्लू जिथे त्याला सापडले होते तिथे परत नेले आणि त्याला काळजीपूर्वक पाण्यावर ठेवले.
“मला बारा वाटतंय!” तरुण पक्षी पंख फडफडवत म्हणाला. “का, मला वाटत नाही की मी आत्ता जितके मजबूत आहे तितके मला कधीच वाटले आहे!”
वसंत ऋतु गेला, आणि उन्हाळा. जेव्हा पानांनी पुन्हा रंग बदलायला सुरुवात केली, तेव्हा एके दिवशी कुरूप बदकाला त्याच्या पाठीमागून शांत स्प्लॅशिंगचे आवाज ऐकू आले. तो मागे फिरला. त्याच सुंदर पक्ष्यांचा एक कळप त्याने एकदा आकाशातून पंख फिरवताना पाहिला होता, तो त्याच्या शेजारी तलावावर आला होता.
“काळजी करू नका!” तो एक पंख धरून सुंदर पक्ष्यांना म्हणाला. “मी निघून जाईन. मी तुला त्रास देणार नाही.” तो जायला वळला. जेव्हा त्याने तलावाकडे पाहिले तेव्हा त्याला पाण्यात एक प्रतिबिंब दिसले जे त्या सुंदर पक्ष्यांपैकी एक दिसत होते. तो पक्षी त्याच्या इतका जवळ का होता? त्याने मागे उडी मारली. प्रतिबिंबही मागे उडी मारली.
“हे काय आहे?” त्याला आश्चर्य वाटले. त्याने मान ताणली आणि तलावातील सुंदर पक्ष्याचे प्रतिबिंब त्याची मानही ताणले.
“तू इतक्या लवकर का जात आहेस?” सुंदर पक्ष्यांपैकी एकाला हाक मारली.
“आमच्यासोबत इथेच राहा!” दुसरा म्हणाला. “आम्ही मित्र होऊ.”
मग जो पक्षी अग्ली डकलिंग असायचा त्याला काय झाले ते कळले. तो आता कुरुप राखाडी पक्षी नव्हता जो चालताना डगमगतो. तो हंस झाला होता! पण नंतर त्याने काहीतरी वेगळाच विचार केला.
“अरे, तू फक्त मला आमंत्रित करत आहेस कारण मी हंस आहे आणि मी तुझ्यासारखा दिसतोय,” तो म्हणाला.
“तसं तर मुळीच नाही!” पहिला हंस म्हणाला.
“इतर पक्षी आमच्याबरोबर उडतात जे आमच्यासारखे दिसत नाहीत,” दुसरा हंस म्हणाला. “पेलिकन सारखे.”
“हो,” पेलिकन म्हणाला. आदल्या रात्री खूप उशिरा जागी राहिले. दुपारपर्यंत झोपलो आणि माझा कळप माझ्याशिवाय निघून गेला. मी तुला काय सांगू? असे घडत असते, असे घडू शकते.”
“आणि तिथे एग्रेट,” पहिला हंस म्हणाला.
“हा मोठा वादळी दिवस होता,” एग्रेट म्हणाला. “प्रवाह – अविश्वसनीय! खूप मजा आली. तेव्हा मला कळले की माझा कळप निघून गेला आहे. तोपर्यंत, मला पकडता येईल असा कोणताही मार्ग नव्हता.”
आमच्या कथेतील नायकाला ते पटले नाही. “मी इथेच राहीन,” तो म्हणाला. “हिवाळ्यात थोडीशी थंडी पडेल पण वसंत ऋतू येईल.”
“थोडी थंडी पडेल?” दुसरा हंस म्हणाला. “विचार करा. आपण ज्या ठिकाणी उड्डाण करतो, तिथे दिवसभर सूर्य तळपतो. दाट, स्वादिष्ट तलावाचे गवत. तेथे बरेच पक्षी जातात, सर्व प्रकारचे.”
“चल!” पहिला हंस म्हणाला. “मला पैज आहे की तुम्हाला या तलावाभोवती उड्डाण करण्यापेक्षा जास्त दूर उडायला आवडेल.”
इतकंच खरं होतं. इतर पक्षी कुठे उडत आहेत, असा प्रश्न त्याला नेहमी पडला होता. ते कोणत्या प्रकारच्या रहस्यमय ठिकाणी गेले?
एका क्षणात सर्व कळप, त्यांच्या सर्वात नवीन मित्रासह, त्यांचे पंख फडफडवले आणि स्वच्छ निळ्या आकाशात निघून गेले.
शेवटचे शब्द
माझ्या प्रिय मित्रांनो, जर तुम्हाला माझ्या या कविता आवडल्या असतील तर माझी ही पोस्ट लाईक करा आणि तुमच्या मित्रांसोबत शेअर करा. आणि सुंदर टिप्पण्या द्या. सोशल मीडियावर आमचे अनुसरण 🙏 करा.